De eerste kennismaking met de vismarkt is de eetkraampjes waar de viswijven als japanse krijgers hun waren aanprijzen. De echte visafslag was vandaag dicht en alleen vanaf 10.00 te bezoeken als alle koop al gesloten is.
De eerste tempel bezocht; bellen, buigen en klappen. Niet stampen! Stempel gehaald en wens.
Een lunch met de verste vis ooit. Heerlijk. Jammer genoeg begon het te druppen. Het leek niet zo erg. Dus op naar de universiteit van de kunsten die een museum voor hedendaagse en bijzondere kunstitems hebben. Daar mochten we alleen het uitzicht fotograveren. Mijn performance Votive Talismen mocht ik ondanks de pijpenstelen toch niet uitvoeren in de hal. Ja buiten mag wel, dat had ik goed beda cht.
Met een plastic Antjes mutsje op en alle apparatuur in extra plastic zakken zijn we toch gaan lopen. Paraplu’s gekocht. En richting katholieke kerk en boedistische tempels. De repetitie van het koor voor Mariahemelvaart bijgewoond dat kunnen jullie horen.
De tempels waren gesloten. Op weg naar de metro had Milan een 100 Yen winkel gespot, waar we de eerste souvenirs hebben gescoord en Milan zijn ijzeren vertrouwen in de Japanners moest bijstellen: een van de paraplu’s is gejat! Een nieuwe aangeschaft in de goedkope winkel. Dat dan wel.
Eten bij ’24’ met een dronken buurvrouw die snel weg was, een heel ouderwetse priklimonade (Ramune) met dito flesje en een echt ‘moving dinner’.
In de metro hangt een waarschuwing dat de muziek niet uit je koptelefoon mag lekken en daar houdt iedereen zich dan ook keurig aan. Bijna niemand praat en als ze het doen dan op zeer gedempt niveau. De hele metro is dus één grote stilte coupé. Wat een verademing vergeleken met Nederland.
De bank heeft heel vreemde openingstijden, tot 26:00.
Op tijd terug voor foto’s upload verslag enzo. Waar Milan gisteren tot half drie mee bezig was. Ondanks dat ik het verslag al had geschreven. Hopelijk worden we steeds sneller. Morgen naar Nikko.
Geluiden op de vismarkt
Het typische zomergeluid van Japan. Ook overdag.
Het zangkoor in de katholieke kerk.
[contact-form][contact-field label=”Naam” type=”name” required=”true” /][contact-field label=”E-mailadres” type=”email” required=”true” /][contact-field label=”Website” type=”url” /][contact-field label=”Bericht” type=”textarea” /][/contact-form]
Oh wauw moving dinner. Hebben jullie dat echt gegeten!!? Wel gezond toch!
Hoi Loes
Zeker gezond Onokiyaki.
Pannekoek gevuld met vis en groenten. Gloeiend heet geserveerd waardoor het vliederdunne visschaafsel beweegt op de warmte lucht.
met excuses, netty, maar het is okonomiyaki, お好み焼き, ‘wat je lekker vind op de bakplaat’… soms staat de ‘chef’ achter de bakplaat en serveert daarna uit, soms zit er een bakplaat in de tafel van de gast, die zelf zijn pannenkoek, omelet, pizza of hoe je het ook wilt noemen, maakt…
een echt ‘bewegend’ diner krijg je als je op bepaalde plekken sashimi bestelt… dan leeft de inktvis, kreeft, kikker of garnaal nog als je hem voor je krijgt…
bij ‘ons’ is de achterliggende gedachte dat je NIET in de keuken kijkt, bij ‘hen’ is de achterliggende gedachte dat je dat JUIST WEL doet… dat je ziet hoe vers de ingrediënten zijn en hoe ze bereid worden… en ‘bereid’ is vaak niet meer dan dat levende spullen, planten én dieren, rauw op maat voor je worden gesneden…
en gaat het om beïnvloeding, open keukens zijn ‘hier’ steeds vaker te zien… mat dank aan ‘daar’…