Op stap met de familie Hirata

Vorig jaar bij de 1e tempel van de pelgrimstocht die Netty en ik bezochten kwamen we de familie Hirata tegen die ons te hulp schoten bij het stempelhok. Zij namen ons mee op sleeptouw langs in totaal 10 tempels en brachten ons naar een winkel voor de outfit van pelgrims. Toen ik mijn reis naar Shikoku had geboekt heb ik contact gezocht via de mail en krijg gelijk een zeer enthousiast mailtje retour. Daarna verliep het mailcontact enigzins problematisch omdat zij de zinnen door een vertaalprogramma haalden. Uiteindelijk was het geregeld dat ze mij vandaag op kwamen halen om samen een aantal Bangai tempels te bezoeken. Deze tempels maken offiëel geen deel uit van de officële route, je hebt er een apart stempelboek voor nodig. Gelukkig verkopen ze die bij elke tempel.
 
Zoals gebruikelijk in Japan zorg je dat je 5 minuten eerder bent dan de afspraak. En ja hoor, daar kwamen ze om 7:25 aanrijden. Na een aantal welkomstbuigingen gingen we op stap. Omhelzen is er niet bij, laat staan zoenen zoals in Nederland. Het eerste stuk reden we over de snelweg richting tempel 15, waar we begonnen. Het was wel weer even wennen wat je zoal moet doen. Handen reinigen volgens een vast ritueel, eventueel de bel luiden (1x gedaan), naambriefjes schrijven (moet ik aanleren om dat van te voren te doen), kaarsje aansteken, wierook (3 stokjes) aansteken aan de kaars, geld in de offerbox, briefje in de zilverkleurige bak, eventueel nogmaals een bel luiden, buigen, de sutra’s & mantra’s reciteren, bedanken en nog een buiging. Daarna naar de 2e tempel op het complex waar Kōbō Daishi wordt geëerd en dan begint het ritueel opnieuw vanaf het kaarsje aansteken. Zo ben je wel even bezig. Vanaf morgen doe ik het alleen en kan ik er in alle rust de tijd voor nemen.
 
Door het tijdrovend gebeuren had ik geen tijd om uitgebreid te gaan fotograferen. Van een aantal tempels heb ik 360° foto’s gemaakt. Die staan onder het submenu van 2018. Het blijkt dat dit jaar een jubileumjaar is van de tocht langs 20 Bangai tempels. Je krijgt normaal 3 stempels en een calligrafie als dank voor je donatie (¥300) aan de tempel en daarnaast een plaatje van de godheid die in de Honzon (hoofdtempel) wordt geëerd. Vanwege het jubileum krijg je een extra plaatje met het Sanskriet teken die ook in je stempelboek staat.

Ondanks dat we om 7:30 waren vertrokken kwamen we net voor sluitingstijd (17:00) bij tempel 20. Ik ben ontzettend blij dat ik niet zelf hoefde te rijden naar tempel 20. Wat een weg was dat, scherpe bochten, super smal en vaak geen spiegels om een tegenligger te zien aankomen. De 1e 11 tempels die ik ga aandoen liggen gelukkig op zeeniveau, dan kan ik even wennen aan links rijden. Gisteren heb ik bij een Shinto heiligdom een amulet gekocht om mij te beschermen, speciaal voor in de auto (met zuignap).  Tussen het rijden door een paar keer gegeten en nieuwe dingen uitgeprobeerd. Curry-pan = een gefrituurde deegbal gevuld met curry. Het heeft de grootte een flinke oliebol en is heel erg lekker. Mochi gegeten met bijvoet (alsem) vulling. Naar een Udon restaurant geweest, ook een leuke uitdaging om die dikke slierten netjes in een ander kommetje met saus te doen en zonder morsen op te eten. Ik was blij dat ik een donker t-shirt aanhad. Na de laatste tempel gingen we naar een populair restaurant voor Sashimi en Tempura. Ik kreeg ook een schaaltje met volgens mij een soort groot uitgevallen alikruiken. Ik heb er één geprobeerd, maar smaakt naar niets en vreselijk taai. Toen we klaar waren met eten stond er een flinke rij mensen te wachten.

Bij aankomst in het hotel hebben ze de cadeautjes die ze van Netty en mij hebben gekregen onder lichte dwang uitgepakt. Het is voor Japanners niet gebruikelijk om een cadeautje te openen in bijzijn van de gever. Ze waren bijzonder blij met de cadeaus en het was allemaal Sugoi (geweldig). Ik heb nog wat mochi gekregen, een bakje met rode rijst inclusief recept om het zelf te maken en een DVD met een feest dat in Niihama plaatsvind.  Duizendmaal dankjewel en na nog een paar afscheidsfoto’s gingen zij naar huis en ik naar mijn kamer. Het was een lange vermoeiende dag en morgen weer vroeg op.

6 gedachten over “Op stap met de familie Hirata”

  1. Wat een bijzondere dag en wat mooi om zo weer met de familie rond te hebben gereden. Vanaf morgen inderdaad alles alleen, maar je kunt rustig wennen. Gelukkig niet die verderaf gelegen bangai meer (of ga je ze allemaal doen?). Nu alvast de rituelenregen weer gedaan bij elke bangai. Gaaf dat je een extra honzon plaatje krijgt met een sanskrit teken. Je zal wel doodmoe zijn. Morgen niet teveel doen misschien. Je schrijft zo lekker foutloos (inclusief alle ō); een verademing.

    Beantwoorden
    • Ik ben wel van plan om de ander 15 bangai te gaan doen. Gisteravond kwam ik er achter dat ik mijn camera niet meer heb. Ligt waarschijnlijk nog in de auto, een zwart hoesje op de zwarte bekleding heb ik denk ik over het hoofd gezien. Ik heb nog geen mailtje terug gehad en ik laat anders het hotel even met ze bellen. Ik moet naar Hertz op het vliegveld om mijn auto op te halen en wil mijn bagage hier even achterlaten. Als de camera inderdaad nog bij hun is, dan moet ik vandaag eerst 300 km omrijden 🙁 Ze wonen tussen Niihama en Saijo in.
      Ik vind de schrijfwijze van ō voor mijzelf prettiger lezen dan ou. Als nederlander, en zeker iemand die niets van de taal weet, lees je toch sneller ou dan de uitspraak dubbel o. Dat geldt hetzelfde voor ē i.p.v. ei. 😉

      Beantwoorden

Laat een antwoord achter aan Thea Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.