Onverwacht nog een dag met de familie.

Gisteravond bij thuiskomst in het hotel bleek ik mijn camera per ongeluk in de auto te hebben laten liggen. Ik heb een mailtje gestuurd maar vanochtend nog geen reactie. Na het ontbijt uitgechecked en aan de receptie gevraagd of zij naar de familie wilden bellen met de vraag of ze de camera hadden gevonden. Na een tijd met de 1e medewerker van de receptie geprobeerd te hebben te communiceren, werd er toch maar iemand bij gehaald die iets meer engels begreep. Je zou denken, doe dat toch meteen, maar zo werkt het niet in Japan. Na gebeld te hebben moest ik wachten tot er zou worden teruggebeld. Het antwoord kwam uiteindelijk en wat krijg je dan te horen: “ze denken dat de camera is gevonden”, een direkt antwoord is on-japans. Om 12:00 uur zouden ze bij mij zijn. Ik probeerde uit te leggen dat ik zelf de camera wilde ophalen, want het was uiteindelijk mijn fout. Het is voor hen meer dan 300 km rijden heen en terug. Er werd nog een telefoontje aan gewijdt, maar ik moest toch echt wachten. Ik wilde graag mijn auto ophalen, want om 2,5 uur rond te hangen vond ik zonde van de tijd. De bagage achtergelaten en de bus gepakt naar het vliegveld.

Het was nog geen half uur rijden. Op het vliegveld het volgende probleem, een hele balie met alle mogelijke verhuurbedrijven, maar geen Hertz. Ze waren ook geen van allen geopend. Met de hulp van 3 man en handen en voeten en Google Translate kwam er iemand mij ophalen. Het bleek dat Hertz samenwerkte met een ander bedrijf. Maar ook hier weer een taalbarrière. Thuis had ik een verzekering afgesloten en al betaald, bleek dat er nog een verzekering nodig was. Ik had een schadeverzekering genomen en die vergoedt alle schade, behalve gederfde inkomsten voor Hertz.  

De auto langs gelopen en gecontroleerd wat er al aan krasjes opzat en na de navigatie op engels te hebben gezet, ging ik weer terug richting hotel. Wat handig is hier in Japan, is dat je met het telefoonnummer van je bestemming kunt navigeren. Zo hoef ik van de tempels alleen dat in te voeren en gaan met de banaan. Wat dan wel weer jammer is, is dat alleen het navigatiegedeelte is vertaald maar de interface van de radio, etc. dus niet. Na het invullen van het telefoonnummer krijg je een lijst waar je uit moet kiezen en ook dat is allemaal Kanji (chinese karakters). Gelukkig is het bovenste resultaat de goede optie.

Ik laat het hier even bij, morgen ga ik verder en voeg foto’s toe. Ik ben gesloopt en duik er in.

We zijn intussen een dag verder, maar eerst mijn verhaal van maandag afmaken.

Met de auto teruggereden naar Tokushima om in het hotel op de familie te wachten. Gelukkig was ik op tijd terug en had nog wat tijd over voor de familie aankwam met mijn camera. Ik zou achter hen aanrijden naar tempel 1, maar na 2 maal afslaan in het verkeer zaten er 2 auto’s tussen mij en hen in. Nobuo-san vond dat maar niets en was bang dat ik de weg zou kwijtraken. Ergens aan de kant van de weg geparkeerd en ik moest met Nobuo-san meerijden en Chigusa-san ging in mijn auto rijden. Bij tempel 1 aangekomen was er bedacht dat we mijn auto zouden laten staan en ik mocht die dag op de bijrijderstoel gaan zitten.

Bij tempel 1 moest ik nog een Kongōzue (staf) kopen, want mijn vorige had ik thuisgelaten. Ik had voor die dag al mijn Osame-fuda (naambriefjes) ingevuld, scheelt tijd bij de tempel. De familie heeft een moordend tempo, dus van mijn voornemen om te onthaasten kwam deze dag niet veel terecht. Ze zeiden wel steeds ’take your time’ maar ik kreeg toch het gevoel dat ik moest opschieten. De kilo’s die aan mijn rug hangen beginnen toch behoorlijk op te spelen. Lang staan trek ik amper maar probeer het toch. Mijn rechterknie vind het ook niet leuk en dat is ook de reden dat ik het lopend nimmer nooit zou redden. Door het personeel van de winkel werd ik er nog even op gewezen dat de sjerp (Wagesa) verkeerd om zat. Die gaat nu dus nooit meer fout om mijn nek.

Na tempel 1 en 2 kwamen we bij dus bij 3, hoe verrassend. Daar mijn rituelen gedaan en op naar het stempelkantoor, waar 2 hele leuke meiden werkten. Het humeur van het personeel kan nogal verschillen, soms zitten er echt heel nukkige mensen. Nou lijkt het mij dag in dag uit een paar honderd Nōkyōchō te stempelen en te calligraferen niet het meest uitdagende werk. Deze medewerkers waren in mij geïnteresseerd, vooral waar ik vandaan kwam. De familie deed het woord en kon wel een beetje volgen wat er gezegd werd. Naast de stempels kreeg ik voor de 1e keer deze tocht Osettai, een amulet dat mij zou beschermen. Het gesprek ging nog even verder en toen kwam er een oude man binnen die Chigusa-san een brokaten Osame-fuda gaf. De Osame-fuda hebben een verschillende kleur afhankelijk van hoeveel keer je ‘m hebt gelopen, brokaat is voor meer dan honderd keer. Deze man had ‘m al zo vaak gelopen dat de bladzijden helemaal rood waren van de stempels. De calligrafie krijg je eenmaal en de stempels elke keer opnieuw. Ik mocht zijn Nōkyōchō vasthouden en het boek is zelfs zwaarder van de inkt.

Deze pelgrims worden met alle eer en respect behandeld, de Nōkyōchō is bijna te heilig om vast te houden. Chigusa-san legde even haar hoofd tegen het boek en daaraan merkte ik hoe bijzonder het wordt gevonden. Het is dus niet zomaar iets dat je wordt toevertrouwd. Het was zo ontroerend om te zien dat ik het bijna niet droog hield. Na dit alles gingen we naar de laatste tempel van die dag (nr. 4). De familie vroeg of ik al iets had geboekt. Nee, dus en ik zei dat ik graag naar een Minshuku wilde. Bij tempel 4 wisten ze er één die vlak naast tempel 5 lag. Daar heen gereden en de overnachting geregeld. Toen was het tijd om terug te rijden naar tempel 1 en afscheid te nemen van de familie. Chigusa-san heeft Line (soort van Whatsapp) geïnstalleerd en ik ook, zodat we contact kunnen hebben mocht het nodig zijn.

Het tempo van elke dag een bericht haal ik niet.

6 gedachten over “Onverwacht nog een dag met de familie.”

    • Ja, die heb inmiddels terug alleen nog niet gebruikt. Ik maak een hoop 360 graden foto’s van de tempels met een Samsung Gear 360. Verder gebruik mijn telefoon, omdat ik die altijd bij mij heb. Mijn tas met alle spullen voor bij de tempels is al zwaar genoeg.

      Beantwoorden
  1. Hoi Milan, hoop dat het lekker gaat daar met jou en de auto. Rustig aan maar, onthaasting inderdaad!
    Vraagje over je foto’s van 5 tempels in 360 gr. Eentje herkende ik dus: Bangai 17. Staan die andere 4 in de buurt daar of reden jullie kris kras over Shikoku?

    Beantwoorden
  2. Hoi Milan, bij mij gaat er iets fout met de foto’s. Ik zie de eerste, maar als ik die heb aangeklikt zie ik de rest niet meer. Tenzij er ook een filmpje is, dat zie ik dan helemaal, maar niet meer de fotos’. Ik gebruik Firefox op een iMac met strak ingestelde spam filters.

    Beantwoorden
    • Ik werk hier op een Android tablet met Firefox. Ik heb wel gemerkt dat het laden van een pagina met veel 360° foto’s erg lang duurt. Kan aan mijn tablet liggen. Op FB hoor ik geen klachten. Ik twijfel of ik de 360° foto’s van gisteren en vandaag er ook nog ga bijplaatsen. FB kan heel goed overweg met die foto’s. Jammer dat ik de FB posts niet kan linken, want mensen zonder FB kunnen er dan niet bij. Vorig jaar heb ik de camera voor het eerst gebruikt en maakte ik hoguit 1 of 2 foto’s en die plaatste ik bij mijn dagelijks bericht en ging toen goed. Nu wil ik van elke tempel zo’n foto maken en merk ik dat WordPress daar moeite mee heeft. Misschien is er een betere plugin dan degene die nu gebruik.

      Beantwoorden

Laat een antwoord achter aan Milan Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.