En wie kwam ik weer tegen vandaag, Moriyama-san. Precies op een plek waar ik zonder problemen kon stoppen met de auto. Kōbō Daishi bedankt! Moriyama-san wilde dolgraag meerijden naar 83 en dat was voor hem de laatste tempel van die dag. Voor mij ook de laatste en dan zou ik op zoek gaan naar een slaapplaats voor 2 nachten.
2 dagen geleden toen ik hem bij tempel 74 tegenkwam viel het mij op dat hij naast zijn eigen hoed nog een hoed bij zich had. Misschien was er een reden voor, maar niet gevraagd. Gisteren toen we terugkwamen in het hotel ging Ingrid naar binnen om ‘even’ uit te zoeken hoe we voor ¥500 konden parkeren. Ondertussen zat ik met verbazing te kijken hoe iedereen zonder enige irritatie elkaar passeerde in de straat. Behalve ik stonden er nog een paar auto’s op de stoep geparkeerd, daardoor moest iedereen rekening houden met de ander. Dat is zo’n verschil met Nederland waar iedereen zijn plek op eist. Het wachten begon toch wel heel lang te duren, maar uiteindelijk kwam Ingrid naar buiten. Ze begon over een hoed van Moriyama-san, vreemd, zij had zijn naam nog niet eens gehoord van mij. Het was één en al verwarring en ik begreep er niets van. Moriyama-san had zijn hoed niet in de auto laten liggen en ik heb nooit een hoed gehad. Het hotel heeft Moriyama-san nog een keer gebeld en hij had een hoed gevonden en dacht dat die van mij was. Het probleem was opgelost en het personeel van het hotel was volgens mij opgelucht.
Ik schreef gisteren al dat het zo bijzonder was dat hij bij elke tempel zijn Shakuhachi tevoorschijn haalt om ちょうし (Tsyōshi) te spelen. Ook hier weer, alleen moest ik nog de naambriefjes schrijven, etc. Deze keer was hij al klaar voor ik kon beginnen. Gisteren was bijzonder en deze keer was het ook heel speciaal om van zijn mooie klanken te genieten zonder dat ik er doorheen reciteerde. Toen ik bij de Daishidō kwam was hij daar allang klaar. Bij het stempelkantoor was hij gelukkig blijven wachten en we hebben samen ons boek laten stempelen. We hebben daarna nog op een bank gezeten en het bleek dat dit zijn 12e keer was. Hij had alles van dag tot dag uitgeschreven, welke tempels hij deed en waar hij overnachtte. De Japanse pelgrims hebben een eigen routeboek met adressen die niet in ons routeboekje staan. Na de selfie namen we afscheid van elkaar.
Ik heb vandaag een aantal andere ontmoetingen gehad met medepelgrims die ik eerder heb gezien, maar de ontmoeting met Moriyama-san zal mij eeuwig bijblijven. Namu Daishi Henjo Kongō🙏🏼
Lieve Milan,
je ziet er stralend en sereen uit.
Groetjes van Marjolijn.