Tempel 88

Vanochtend was ik al vroeg wakker, er lag iemand in de kamer naast mij die nodig een longfoto moet laten maken. Dat hoesten hield maar niet op en klonk niet echt gezond. Ik heb mijn spullen bij elkaar gepakt en beneden neer gezet en gaan ontbijten. Moriyama-san, de Deense en nog een Japans meisje met blauw haar zaten er al. Het was weer een typisch Japans ontbijt, rijst, miso soep, pickles, nori zeewier, umeboshi en een gebakken ei. Er was ook een rauw ei dat je door de rijst kunt doen. Het ei was zo vers dat de heleboel over de rijst naast de kom terecht kwam. Zie je daar maar eens uit te praten 😉 Moeders gaf mij een nieuw ei en ik maakte een kuiltje in de rijst. Het meeste bleef er deze keer in maar helemaal netjes was het niet. Gelukkig stonden er tissues op tafel om wat eiwit op te deppen. Ik kreeg ineens de telefoon van Okaasan in mijn handen geduwd en het was de nederlandse schoonzoon, waar ik een tijdje mee heb gesproken. Na het ontbijt, dat ik intussen in mijn eentje zat te eten, met moeders afgerekend voor de nacht. Ik kreeg nog snoep, chocola mee als Osettai. Buiten nog een foto gemaakt van Okaasan en toen hielp de buurvrouw nog even om een foto van ons beiden te maken. Zit ik in mijn auto schuin tegenover de Ryokan om het telefoonnummer in de navigatie in te voeren, gaat de deur van de ernaast gelegen slaapplaats open en komt het stel naar buiten waar ik gisteren een selfie mee had gemaakt en nu ook op Facebook bevriend.
 

Na het afscheid ging ik op weg naar 88. Het Deense meisje had laten weten geen bezwaar te hebben tegen een lift. Die kwam ik dus tegen op weg de berg op en kon natuurlijk weer stoppen op een plek zonder problemen. Samen gingen we verder, ze vertelde dat zij naar de Ohenro salon wilde voor het gratis certificaat. We kwamen Moriyama-san nog tegen onderweg, maar die wilde verder lopen. De plaspillen begonnen ook te werken en bij een Mishi no Eki stopte ik om te plassen. Terug in de auto zei Sigrid dat de Ohenro salon in de buurt moest zijn. Dankzij mijn kennis van Hiragana kon ik lezen dat het aan de overkant was. Met de auto de weg overgestoken en daar geparkeerd. We werden verwelkomt met een kop thee. Een medewerker gaf ons een formulier om in te vullen. Hij vroeg ons of we echt alles hadden gelopen. Ik heb gelogen om bestwil en zei dat ik soms een lift had gehad. Ondertussen kwam Moriyama-san binnen, hij vond het prima dat ik ook een certificaat kreeg. Toen de man achter zijn computer het certificaat in orde ging maken stak Moriyama-san beide duimen op, zo van YES. Van Moriyama-san kreeg ik nog een pin van 1200 jaar Shikoku henro.

 

Toen we het certificaat hadden gekregen samen met een pak speelkaarten, DVD en een folder gingen we naar buiten. De medewerker liep ook mee, wat nu te doen? We liepen richting de weg en zwaaiden nog even naar de medewerker. Hij ging naar binnen en Sigrid en Moriyama-san deden snel hun rugzak af en stapten in de auto en weg waren we. Ergens voel ik me schuldig omdat ik niet de 1200 km heb gelopen. Dat had ik graag gewild, maar ik dacht ook aan de spreuk op een poster ‘Making your best effort is important’ en dat is toch wat ik heb gedaan en ik zal de Ohenro Michi vertegenwoordigen zoals een ambassadeur betaamt.

 

Bij 88 aangekomen moest ik mijn briefjes nog schrijven en toen op weg naar de Hondō. Moriyama speelde weer als vanouds op zijn Shakuhachi en ik deed de hartsoetra. Ik hoop echt dat ik die ooit uit mijn hoofd kan doen. Sommige gedeelten zitten al in mijn hoofd maar er zijn ook een paar struikelblokken. Daarna op weg naar de Daishidō die een stuk hoger was gelegen. Hier was Moriyama-san al snel klaar en samen hebben we gewacht op Sigrid en toen naar de Nōkyōkō-cho. Naast de gebruikelijke stempels en calligrafie, wilden we ook het officiële certificaat. Ik wilde mijn naam in Katakana en liet mijn kaartje zien. Sigrid wilde ook haar naam in Katakana op het certificaat. Ik heb een app die namen omzet in Katakana, maar zij had een dubbele achternaam, zoals in Spanje. Haar vaders achternaam en die van haar moeder. De mevrouw die het moest schrijven begreep het eerst niet, maar uiteindelijk was ook dat gelukt. Moriyama-san stond de hele tijd buiten te wachten. Om 10:00 zou de bus langskomen die hij wilde nemen, eerst Osaka en vandaar naar Koyasan. Om 9:55 liepen we het stempelkantoor uit en Moriyama-san was er niet meer. Wij naar de weg en daar stond hij gelukkig nog, maar zoals alles qua OV in Japan komen de bussen precies op tijd. Het was snel een handje geven en hup de bus in. Hij staat nog vaag op de foto met beide handen tegen het achterraam. Sayōnara Moriyama-san 🙏🏼

 

Sigrid had een Ryokan geboekt in de buurt van tempel 10. Zij had hier 40 dagen geleden ook overnacht en er was ook een goed restaurant waar de kok redelijk goed Engels sprak. Het telefoonnummer ingevoerd en het bleek 20 km rijden. Rond het middaguur kwamen we aan, maar de voordeur was gesloten. Op naar het restaurant en de kok kwam al gauw aangesneld. Ondanks dat ik niet had gereserveerd was daar overnachten geen probleem. Ik kwam in wel de meest luxe slaaplaats van deze  reis. Voor de prijs van ¥5724 zonder eten in een niet roken kamer was dit een koopje. Ik kan languit in bad liggen, dat is mij na het ‘Castle hotel’ in Akita niet meer voorgekomen in Japan. In mijn kamer wat email gelezen en berichten op Facebook. Omdat ik slecht had geslapen ben ik gaan liggen en had de wekker gezet om 15:30 om niet teveel te slapan. Heerlijk gedouched en geschoren ging ik lang Sigrid. Ze had gezegd wel mee te willen voor inkopen. Geen gehoor, dus maar alleen op stap naar een supermarkt. Een Marunaka was 3 km hier vandaan, mijn ontbijt ingeslagen, 2 liter groene thee en een Matcha-ijsje (dat ga ik heel erg missen). Bij terugkomst weer op de deur geklopt van Sigrid. Nu was zij er wel en afgesproken om samen te gaan eten om 18:30.

 

Om 18:30 werd er op de deur geklopt en Sigrid en ik gingen naar het restaurant, waar we een pittige Udon maaltijd bestelden met daarnaast nog Tempura. Het was gezellig met z’n tweeën en veel ervaringen uitgewisseld. Op een gegeven moment kwam de kok er ook bij zitten en heeft mij uitgelegd hoe ik bij Bangai tempel 1 moest komen. Morgen nog maar even checken of we het nu over dezelfde tempel hebben. Wij werken het meest met nummers, maar Japanners met de naam van de tempel. Elly, onze wandelende encyclopedie gebruikt waarschijnlijk allebei. Voor de niet-kenners Elly is iemand die de route al 4x maal heeft gelopen. 3 maal klokwijs en eenmaal achterstevoren. Zij heeft al mijn foto’s op Facebook voorzien van het tempelnummer en ook de naam. We hebben best lang met de kok gesproken, maar of hij nou alles begreep of beleefdheidshalve reageerde, geen idee. Na afgerekend te hebben gingen Sigrid en ik naar onze kamer. Morgen nemen wij afscheid, want zij gaat naar tempel 1 om de cirkel rond te maken. Dat doe ik morgen misschien ook als ik op tijd klaar ben met Bangai 1.

 

Morgen zie ik Seiya ook weer na lange tijd. Zijn grootvader is vorige week overleden en dit weekend moet hij helaas naar Ehime prefecture voor het 7 dagen ritueel  (初七日). Hij raadde mij aan naar Naruto te gaan dit weekend. Hij had het over een spiral sea, dus ik denk een soort maalstroom. We gaan het zien. Wat ik nog vergeten ben te vertellen is dat Moriyama-san een Mamushi (slang op Shikoku) had gevangen. Het was nog een kleintje en hij hield ‘m in een fles met wat water en had gaten in de dop gemaakt zodat ie zuurstof kreeg. Thuis zou hij de slang in brandy doen. Ik voelde medelijden met de slang in de fles. Ik heb begrepen dat een beet van zo’n slang niet zonder gevaar is. Plaatjes bij dit bericht laten even op zich wachten. Er is een update geweest en nu werkt de site ineens anders. Het is nu te laat om nog uit te zoeken hoe het werkt. Oyasumi nasai oftewel welterusten.

3 gedachten over “Tempel 88”

  1. Ik had laatst ook over brandy met mamushi gehoord. Het is iets bijzonders. Ook bijzonder gruwelijk vind ik. En ik weet zeker dat jij inderdaad een goed ambassadeur van de Ohenro bent. Het certificaat is je gegund.

    Beantwoorden
  2. Naruto is een draaikolk (eigenlijk een paa verschillende) daar waar het water van de seto binnenzee en die van de stille oceaan bij elkaar komen. De bekende hoofdpersoon van de manga Naruto heeft een kringel op zijn voorhoofd (zoals harry potter een bliksemschicht had) en de plek is heel leuk om te bezoeken.

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.