Nara

Woensdag 23/5 uit Koyasan vertrokken richting Nara, waar ik voor 3 nachten een hotel heb geboekt. De reis daar naartoe duurde gelukkig niet zo lang als van Tokushima richting Koyasan. Bij vertrek regende het lichtjes, maar tijdens de afdaling ging het steeds harder regenen. Gelukkig hoefde ik tijdens het overstappen het station niet te verlaten. Ik had mijn paraplu in Tokushima gelaten omdat ik al teveel had mee te sjouwen. Richting Nara begon het lichtelijk op te klaren en in Nara aangekomen was er sprake van een beetje miezer. Voor het station was een touristinformatiekantoor waar ik een kaart meekreeg van Nara met de belangrijkste dingen om te gaan zien. Er werd van uitgegaan dat ik maar één dag daar zou zijn. Toen ik aangaf langer in Nara te blijven werden er nog een paar plekken omcirkeld die ook de moeite waard zijn. Daarna richting het hotel dat op 150 meter van het station was gelegen. Ik was nog te vroeg om in te checken maar ik kon mijn bagage wel achterlaten. De medewerkers spraken redelijk tot goed engels en hebben voor mij uitgezocht waar ik een fiets voor meerdere dagen kon huren. Op weg naar het hotel kwam ik langs een fietsenverhuur maar daar kon je alleen per dag huren en moest ie voor 18:00 al weer zijn ingeleverd. De medewerker vond er één op ongeveer 10 minuten lopen van het hotel. Ging ze helemaal uitleggen hoe ik er met het OV kon komen, de schat.

 

 

Terwijl iedereen met een paraplu liep, ben ik gewoon stug doorgelopen naar de fietsverhuur. Het stelde niets voor dat beetje water dat er naar beneden kwam. Geregeld dat ik ‘m zaterdag na 12:00 zou terugbrengen. Toen ik wegfietste wist ik weer waar ik mij vorig jaar in Kyoto zo aan ergerde, je kunt je benen niet strekken op die fietsen hier. Je voelt je als een volwassene op een driewieler. Als je de bocht omgaat moet de knie van de kant waar je heen wilt naar beneden zijn anders zit je stuur klem. Ik had een elektrische fiets gehuurd, maar dat betekend hier dat je fietst met een accu in het frame. Van enige trapondersteuning heb ik niets gemerkt. Het is totaal niet te vergelijken met mijn fiets thuis.

 

 

Nara schijnt het niet op te hebben met fietsen, overal borden met verboden te parkeren. Kom ik bij het hotel terug, blijk ik daar mijn fiets ook niet te mogen parkeren, wel overal plekken voor auto’s. Voor even mocht wel, ik was namelijk mijn camera vergeten mee te nemen. Ik daarna op weg naar de 1e attractie van Nara. Kohfuku-ji tempel met een 5 verdiepingen pagode. De tempel ligt aan het begin van Narapark en de herten lopen hier overal vrij rond en zijn totaal niet mensenschuw. Je mag ze zelfs voeren, dat wil zeggen alleen de voor deze dieren speciaal gemaakte crackers. Voor ¥150 koop je een pakje met 10 crackers, waarvan de strip die er omheen zit ook opgegeten kan worden. De crackers zien eruit als een te hard gebakken pannenkoekje ter grootte van een stroopwafel.  Na aankoop weten de herten je wel te vinden, zoals de duiven op de dam, verzamelen ze zich rondom je. Ze hebben geleerd voor je te buigen als dank voor een cracker, zo gaaf. Maar ze trekken ook aan je shirt of in mijn geval bijna mijn joggingbroek van mijn kont, als ze niet aan de beurt komen voor een cracker.

 

 

Het is hier een drukte van jewelste, eindeloze groepen toeristen en overal groepen schoolkinderen. Amsterdam pretpark is er niets bij. De scholieren zijn herkenbaar aan het uniform, dat voor iedere school een beetje anders is. Kinderen van de lagere school zijn herkenbaar aan hun gele hoofddeksel, voor jongens een baseball cap en meisjes een soort zonnehoedje. Vanwege de bewolking en lichte miezer is het een druilerige dag voor foto’s. Je mag hier bijna alleen maar de buitenkant van een tempel fotograferen, zodra je binnenkomt is het overal verboden te fotograferen. Soms is het zelfs verboden om met een schetsboek te gaan zitten schetsen.Vandaar dat mijn foto’s bijna altijd de buitenkant laten zien. In het foldermateriaal dat ik had gekregen stond dat hier ook ook een tempel stond van de Kannon pelgrimage. (nummer 9 op de kaart). Ik er gelijk op af en een Nōkyōchō gekocht voor deze pelgrimage en heb nu al mijn 1e stempels met calligrafie. Het is dit jaar een jubileum en had deze ook graag willen doen, maar de tempels liggen zo ver uit elkaar verspreid over Honshu, dat ik daar ook minstens een maand voor moest uittrekken en misschien wel meer. Ik mocht van het UWV max. 4 weken weg en toen ze mijn gegevens erbij zocht, was het antwoord we doen niet moeilijk over een week extra. Maar meer dan 2 maanden is dan vragen om problemen.

 

Ik had Seiya nog wat snoepgoed uit Nederland beloofd. In mijn koffer had ik nog een zak schoolkrijtjes, kokindjes en een zak mini stroopwafels. Ik zou het opsturen en ging op zoek naar een postkantoor voor verpakkingsmateriaal. Mijn koffer puilde sowieso uit en wilde al wat naar huis sturen. Bij het postkantoor een alleraardigst meisje dat uitermate haar best deed om mij te helpen. Ze heeft het adres van Seiya in het Japans op het verzendlabel geschreven, het moest namelijk in het Japans. Als ik dat had moeten doen was het waarschijnlijk niet aangekomen. Ik ging met het verpakkingsmateriaal en labels terug naar het hotel om te boel in te pakken. Het doosje voor Seiya was eigenlijk te groot, maar het moest maar. De doos voor mijn spullen was best groot, maar toch was het moeilijk te bedenken wat ik er wel en niet in ging doen. Mijn Nōkyōchō boeken in geen geval, terwijl ze wel ruimte innemen. Het zal je toch gebeuren dat het pakje kwijt raakt en dan ben je goed zuur. Alle folders, gekregen cadeautjes, japans snoepgoed (zure matjes met Umeboshi) en spullen die ik toch niet meer ging gebruiken gingen er in. Ik kreeg de doos met moeite dicht, maar in mijn koffer was gelukkig ruimte ontstaan. Op naar het postkantoor om de boel te versturen. Het pakje voor Seiya was niet zo duur, maar mijn eigen spullen wogen wel ruim 5 kilo en moest meer dan ¥10.000 (>€75) afrekenen, nog altijd goedkoper dan wat je per kilo extra moet betalen op de luchthaven.

 

Op weg terug naar het hotel wat gegeten en toen met de fiets naar de stalling achter het hotel. Ik zet mijn fiets in het rek en gelijk komt er iemand druk gebarend, japans roepend naar mij toe. Ik snapte niet wat ie bedoelde, maar mijn fiets moest uit het rek. Ik mee naar de andere ingang, bleek dat ik mijn fiets in het vak van abonnementgebruikers had neergezet. Hoe had ik dat moeten weten? Zag later dat alle fietsen een soort sticker op hun spatbord hadden. Er kwam iemand binnen die mij kon helpen als tolk. Ik wilde 3 dagen mijn fiets hier parkeren en of dat kon. Kaartjes voor 3 dagen hadden ze niet, dan maar per dag parkeren. Ik moest de fiets op een andere plek neerzetten. Prijs per dag is ¥150, dus betaald en met een bonnetje op zak naar het hotel. Mijn blog geupdate en naar bed.

 

Donderdag 24/5 wakker geworden met een hoofdpijn van hier tot Tokyo (hemelsbreed zo’n 500 km). Met een paracetamol er weer in gedoken en nog een paar uur geslapen. Is het de airco? Ik haat die luchtverversing, ik heb liever een raam open en verse lucht. Je kunt het raam wel openen maar het is erg lawaaierig vanwege het verkeer. Het was een stralende dag i.t.t. gisteren en ik wilde naar Tōdai-ji tempel (eigenlijk dubbelop, ji betekent al tempel). Je schrijft 東大寺 Het 1e karakter Tō betekent Oost, het 2e Dai = Groot en 3e Ji = tempel. Het 3e karakter was iets waar ik naar uitkeek op borden op Shikoku. Ook hier was het zoeken naar een plek waar ik mijn fiets kon parkeren. Eenmaal gevonden hoefde ik alleen maar de horden mensen te volgen. Wat is het hier druk in vergelijking met Shikoku. In de tempel staat een gigantish Buddhabeeld met aan weerszijden andere Buddha’s en beelden van wachters. Hier mocht gelukkig wel worden gefotografeerd. Ook mijn geluk beproefd met de box met stokjes. Je moet schudden en dan een stokje uit het gat laten komen en daar staat dan een nummer op en die correspondeerd met een briefje waarop blijkt of je gelukt hebt of niet. Laat ik nou 42 hebben getrokken en het geluk is aan mijn zijde. Mocht je nou een ongustige uitslag krijgen dan knoop je die buiten aan een boom of aan een daar speciaal voor neergezet rek. Dus Joke mocht je je afvragen wat die briefjes daar doen dan is hier het antwoord. Kan natuurlijk ook zijn dat de gids dit heeft uitgelegd. Buiten nog wat herten op de foto gezet en de oneindige stroom scholieren, alsmede de GSM-mast in het goud met het hiernamaals ook maar op de foto. In het park bij een klein tentje Sobanoedels gegeten en Matcha-ijs als toetje. Dit ga ik heel erg missen, het Japanse eten elke dag. Op de terugweg nog langs een shrine en een Shuin (stempel) gehaald. Ik dacht dat de kantoren altijd om 17 uur sloten, maar hier was het 16 uur. Het was een paar minuten na 4-ren en kreeg ‘m toch nog wel gelukkig.

 

Vrijdag 25/5 na het ontbijt op weg naar waar eens een paleis stond. Er bleek niet veel meer van over, maar in de verte was er ook een poort, daar ben ik verder niet geweest. De ontvangsthal van het oude keizerlijke paleis was opnieuw nagebouwd aan de hand van opgravingen en oude geschriften. Een gigantisch gebouw midden in een open veld. Hier mocht gelukkig wel worden gefotografeerd. Het is waarschijnlijk een verplicht uitje, want hier renden de schoolkinderen ook rond. Ze liepen rond met waarschijnlijk opdrachten vanuit school die ze moesten beantwoorden. Er leken zich teams te hebben gevormd. Na de hal bleek op Google Maps dat er een mausoleum van een keizer in de buurt te moeten zijn. Nou als ik toch in de buurt ben waarom dan niet even kijken. Na 6x verkeerd te hebben gereden en ook geen enkele aanwijzing qua borden te hebben gezien, het uiteindelijk wel gevonden. Blijkt het afgesloten en wat je ziet is een groen bosje, midden in een compacte woonwijk. Geen populaire bestemming dus.

 

Ik begon ook wel hongerig te worden en had besloten dat ik de fiets vanmiddag zou terugbrengen. Morgen ga ik naar Osaka en in de ochtend zou er van sightseeing niet veel terechtkomen. Het gedoe bij de fietsenstalling was ik ook zat, 2x voor dezelfde dag betalen, daar was ik klaar mee. Ik ging bij de plaatselijke Lawson (gemakswinkel) wat te eten halen en gelijk mijn accu opladen. De oplader moest ik toch ophalen om die gelijk met de fiets in te leveren. Bij het hotel aangekomen moest ik wachten, want het kon zijn dat de schoonmaak in mijn kamer bezig was. Dat is ook een ding hier, als je op de lift staat te wachten en hij komt en er staat iemand van de schoonmaak in, dan stappen zij uit. Het kost behoorlijk wat overredenskracht om te laten weten dat je het niet erg vind om samen verder te gaan met de lift. Ik mocht naar mijn kamer en heb de lunch opgegeten en toen met de oplader nog een tempel bezocht, Gango-ji. Helaas mocht je hier alleen de buitenkant fotograferen. Al wandelend kwam ik langs een ruimte waar je Matchathee kon drinken. Ik moest meekomen naar een aparte ruimte met Tatami en uitzicht op de tuin. Voor mij werd een klein stoeltje neergezet, want op mijn knieën zitten gaat het niet worden. Het werd een heel gezellig uurtje, want de mevrouw die mij van thee voorzag was uitermate geïnteresseerd in waar ik vandaan kwam en wat ik in Japan kwam doen. Was het voor werk? Ik vertelde over mijn pelgrimstocht op Shikoku en toen was het ijs wel gesmolten. Zij pakte haar mobieltje erbij en gebruikte Google Translate om te communiceren. Ik liet foto’s zien van mijn huis en vertelde dat ik in Griekenland Japanse toeristen had ontmoet op zes-jarige leeftijd en dat daarmee mijn liefde voor Japan was ontstaan. Ik liet nog wat foto’s zien en zij genoot volop. Ondertussen kwamen er nieuwe gasten en die wilde ik op dezelfde manier laten genieten van het uitzicht op de tuin. Je kon buiten ook op de veranda zitten en heb daar nog even zitten kletsen en gevraagd of ik een foto van haar mocht maken. Na het afscheid nog een tentoonstellingsruimte bezocht en toen op weg naar de fietsverhuur. Deze man sprak geen woord Engels maar finished begreep hij wel. Moeite doen om uit te leggen dat morgen inleveren het voor mij alleen maar moeilijker maakte qua planning had ik geen zin in. Het was goed zo.

 

Op weg terug nog weer een shrine bezocht en toen naar het station om alvast een kaartje te kopen naar Kansai Airport. Ik denk het station in te lopen sta ik ineens in een supermarkt. Dan maar gelijk avondeten inslaan, Sushi, wat komkommersalade en 2 stokjes lever Yakitori. Voor ¥800 had ik 5 sushi tonijn en 8 stukjes torimaki tonijn dat is omgerekend 6,23 euro en ook nog eens supervers en niet van die fabrieksmeuk zoals de AH verkoopt. Na afgerekend te hebben bleek ik een trap op te moeten voor het ticket office. Ik vroeg om een kaartje voor morgen naar Kansai airport en waar ik eventueel moest overstappen. Ik krijg een printje met de trein van 10:00 en overstappen op Tennoji. Het blijkt dat er ongeveer elke 15 minuten een trein is. Ik zeg doe maar een kaartje en vraagt hij hoe laat ik wil vertrekken. Ik dacht dat je elke trein kon nemen met dat kaartje. Is er een limited express van Tennoji naar Kansai en die heeft gereserveerde plaatsen. Misverstand zoveel. Uiteindelijk een kaartje dat de hele dag geldig is op lokale treinen en ik kan gaan zitten waar ik wil. Met het kaartje op zak naar het hotel om mijn verslag bij te werken en de laatste nacht Nara door te brengen. Zit ik op mijn kamer aan de Yakitori komt er ineens een nietsvermoedende stofzuigende dame binnen. Begint ze op de meest nederige manier excuses te maken. Weg was ze. Ik de deur geopend en duidelijk gemaakt dat ze rustig kon stofzuigen. Die halve vierkante meter is zo gedaan en ik heb er geen last van. Ze heeft het gedaan, maar waarschijnlijk vraagt zij zich nu nog af wat er is gebeurd. 

 

Ik hou van Japan en de vriendelijke mensen, maar ik wil niet behandeld worden alsof ik op een voetstuk sta. Als je wat vraagt beginnen ze te rennen, ik word daar heel ongemakkelijk van. Ik ben ook maar Milan uit Amsterdam Oost, nu weliswaar Zuid, de wijk op stand, maar toch. Daarom wil ik ook wel weer terug naar mijn vertrouwde Mokum met zijn sores. Mijn vrienden een knuffel kunnen geven. 5,5 week van huis is heel lang en ik denk dat ik niet eerder zo lang weg ben geweest uit Nederland. Zet je schrap voor de foto’s, want 3 dagen Nara heeft aardig wat beeldmateriaal opgeleverd.

9 gedachten over “Nara”

  1. Een prachtig verslag met bijzondere gebeurtenissen. Die vrouw die zo geinteresseerd was bij de matcha thee bv. De eerste stempel van de Kannon pelgrimage (zo ben ik ook begonnen en nu heb ik er een aantal meer verzameld…de tocht is te uitgebreid om in een keer te willen doen….het lot en je wil brengen je vast weer een keer naar dit mooie verre land). De ergernis over parleren met een fiets ken ik uit Kyoto.
    Je hebt je tijd in Japan zo ontzettend goed besteed maar wat zal je Nederland en je eigen stukje Japan (je huiskamer) en de rust ook weer waarderen. Hoe erg het gemis ook wordt, je hebt iets PRACHTIGS om op terug te kijken, Ook mag je trots zijn op jezelf. Ik vond het leuk om te lezen dat je op je bijna laatste dag nog kokindjes had en ander snoep!!

    Beantwoorden
  2. Hai Milan, gisteren een reactie geplaatst die helaas niet is ‘verstuurd’. Ik zat in de tuin en wifi viel uit. Maar ik wilde je zeggen dat je optimaal alles gedaan hebt in Japan, geweldig zeg. De mooie ontmoetingen…
    Ik moest erg lachen om het feit dat je nog steeds kokindjes had ed. De ergernis van fiets parkeren ken ik zo goed (de tempels in Kyoto van de Kannontocht deed ik met de fiets). Soms mag het in één klein vak waar je je ongans naar zoekt en vaak moet je betalen. Ach zo kun je ook weer uitkijken naar de rust en je eigen regels in je stukje Japan in Mokum. Je mag trots zijn op jezelf over hoe je dit allemaal hebt geflikt. En terugkijken op zoveel moois. Je komt vast ooit terug, gezien je eerste Kannontocht-stempel.

    Beantwoorden
    • Ik heb met mijn kritiek alleen maar willen aangeven, dat hoeveel ik ook van dit land hou, er ook dingen zijn waar ik mij aan stoor als ‘vrije Mokummer’. Het is niet overal een paradijs waar niets aan mankeert en alles perfect is.

      Beantwoorden
  3. Hoi Milan,
    Ik heb je blog regelmatig bekeken en ik vind dat je geweldig bezig bent.
    We zien je hopelijk snel weer terug.
    Groet
    Michael

    Beantwoorden
  4. Beste Milan,

    ik vind het erg leuk en informatief om jouw dagverslagen van de pelgrimstocht te lezen, aangezien het mijn droom is om zelf de Shikoku 88 te voet af te leggen.
    Jouw verslaglegging met foto’s en uitleg geeft ook een mooie beeldvorming hoe een pelgrimstocht er uit kan zien en wat men allemaal kan meemaken in Japan.

    Ik ben zeer benieuwd naar de rest van jouw verhaal!

    Groeten van Sarah

    Beantwoorden
    • Beste Sarah,

      Ik ben al weer enige tijd thuis, misschien dat ik nog wat toe voeg aan mijn blog maar dat weet ik nog niet.
      Hopelijk heb je begrepen dat ik de tocht per auto heb gedaan, omdat ik fysiek niet in staat ben om 1200 km te lopen met een rotte rechter knie.
      Desondanks was het evengoed zwaar met klimmen en trappen lopen.
      Fijn dat je van mijn blog hebt genoten. Bij vragen kun je bij mij terecht. milan (@) xs4all

      Groeten, Milan

      Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.